GECELERİM

GECELERİM
Neden hep ben karanlık gecelerin yalnız bekcisiyim
Sanki hiç tükenip bitmeyecek kadar da çileliyim
Bir zalime gönlümü verdiğim için çok kederliyim
Doğmasın güneşim görmesin o zalimi şu gözlerim

Sensiz geçip giden tüm gecelerim bir zindandır bana
İnanmak istiyordum senin hep yanımda olduğuna
Sanki yanımdaydın ellerim arıyordu varlığına
Tan yeri ağarınca kabullendim yalız olduğuma

Bir gün sende pişman olacaksın bunca yaptıklarını
Kara basanla kıysınlar zalimlerin nikahlarını
O zaman öğrenirsin gecenin acımasızlığını
Alış dostum sende alış karabasanla dost olmayı

Korkunç gecenin kabus’su üzerine çöktüğü anda
Başlayacaksın figanı feryat tanrıya yalvarmaya
Neden ben ne yaptım da yapayalnızım diye dünyada
Unutma hatırla bebelerin ağlaşıyor sokakta

Gönül yorgunuydum çekmiştim kendimi tam bir kenara
Korkunç gecenin karanlığı aldı beni kollarına
Nedense hiç bırakmıyor aziz dostlarımın yanına
Alış dostum sende alış karabasanla dost olmaya

Bir gün harfi harfiyen yaşayacaksın bunları
Unutamam diyeceksin o sadık dostum karanlığı
Zaten alışkınsın kör gözlerin görmüyor olanları
Doğuştan mı kördü gözlerin göremedin hiç dünyaya

Hüzünlü akşamlar yine götürdü beni bir yerlere
Korkunç gecede tutmak istedi ellerim ellerine
Sevip okşamalıydım sinende tomurcuk güllerine
Veremedin sevgini yine öldürdün hayalimi sen

Biliyorum sen’din o gece yanına çağıran beni
Görmese de gözlerim okşuyordu ellerim tenini
Karanlıkta da his ediyordum sevgilim deyişini
İsterdim dogmasın güneş bitmesin o güzel geceler

Uyuyorum kuş sesleriyle karanlığın kucağında
Seherde güzel bülbül namelerinin şakradığında
Uyanınca görüyorum karabasan yine yanımda
Bir karabasan gibi’mi girdin yoksa benim kanıma

Örümcek misin güzelim benliğim takıldı ağına
Neden hiç bakamaz oldum ne sağıma nede soluma
Gecemde gündüzümde hep seni alıyorum karşıma
Artık görmüyor benim gözlerim senden başkasına

Hiç kurtulamadım süslü çiçeklerinin kokusundan
Yinede onlar hep yeşil kalsın kurutmasın yaradan
Durmaz kanım akar seneler önce aldığım yaradan
Nasıl olmayayım karanlık gecelerin bekcisi ben

Yazan şair Celal TİRİT

GECELERİM

GECELERİM Neden hep ben karanlık gecelerin yalnız bekcisiyim Sanki hiç tükenip bitmeyecek kadar da çileliyim Bir zalime gönlümü verdiğim için çok kederliyim Doğmasın güneşim görmesin o zalimi şu gözlerim

Gönül yorgunuydum çekmiştim kendimi tam bir kenara Korkunç gecenin karanlığı aldı beni kollarına Nedense hiç bırakmıyor aziz dostlarımın yanına Alış dostum sende alış karabasanla dost olmaya

Bir gün harfi harfiyen yaşayacaksın bunları Unutamam diyeceksin o sadık dostum karanlığı Zaten alışkınsın kör gözlerin görmüyor olanları Doğuştan mı kördü gözlerin göremedin hiç dünyaya

Hüzünlü akşamlar yine götürdü beni bir yerlere Korkunç gecede tutmak istedi ellerim ellerine Sevip okşamalıydım sinende tomurcuk güllerine Veremedin sevgini yine öldürdün hayalimi sen

Biliyorum sen’din o gece yanına çağıran beni Görmese de gözlerim okşuyordu ellerim tenini Karanlıkta da his ediyordum sevgilim deyişini İsterdim dogmasın güneş bitmesin o güzel geceler

Uyuyorum kuş sesleriyle karanlığın kucağında Seherde güzel bülbül namelerinin şakradığında Uyanınca görüyorum karabasan yine yanımda Bir karabasan gibi’mi girdin yoksa benim kanıma

Örümcek misin güzelim benliğim takıldı ağına Neden hiç bakamaz oldum ne sağıma nede soluma Gecemde gündüzümde hep seni alıyorum karşıma Artık görmüyor benim gözlerim senden başkasına

Hiç kurtulamadım süslü çiçeklerinin kokusundan Yinede onlar hep yeşil kalsın kurutmasın yaradan Durmaz kanım akar seneler önce aldığım yaradan Nasıl olmayayım karanlık gecelerin bekcisi ben Yazan şair Celal TİRİT

Hiç kurtulamadım süslü çiçeklerinin kokusundan Yinede onlar hep yeşil kalsın kurutmasın yaradan Durmaz kanım akar seneler önce aldığım yaradan Nasıl olmayayım karanlık gecelerin bekcisi ben