ÇİLELİ CAFAKAR ANAM

ÇİLELİ CAFAKAR ANAM

Seni nasıl unuturum ki benim çileli cafekar anam

Ana değimlidir insanoğluna dünyaya ayak bastıran

Evladı sırtında yiyeceği ekmek hamurunu yoğuran

Üşümesin diye her an üstümü örtüp karnımı doyuran

Anam hiç görmedim beni bırakıp da komşuya gittiğini

Hep kendin ağlardın ağlatmazdın benim şu gülen gözlerimi

Sen adeta bir hamur gibi yoğurarak insan ettin beni

YARATAN ım seni bizden aldı mesken kılsın o cennetini

Birgün üşüyüp hasta olsam oturup ağlardın sen başımda

Hep sen sorardın anam ekmeğin aşın var mı diye tasımda

Anam üşüdüm desem hemencik yer açardın o kucağında

Akşam seni rüyamda gördüm anam Melekler vardı yanında

Bilemiyorum anam şimdi nasıl yatıyorsun yatağında

Anmem sen asıl bırakıp gittin beni tek başıma dünyada

Sen annem değilmiğdin isterdim olmanı heran yanımda

Oysa benim biricik gülümdün taşırdım seni hep yakamda

Sarıldım kardeşlerimi annem yok’mu diye her gün ağladım

Belki bir gün gelirsin diye gözümü yollardan alamadım

Anam sen yanıma gelmeğince başıma karalar bağladım

Anam neden neden beni hep ağlattın neydi benim günahım

Yıllarca dertlerime ortak oldun ağlarsam sende ağlardın

Kendi derdini unuttun yüzün gülmedi karalar bağladın

Beni dünyaya getirince coşkun dereler gibi çağladın

Sen benim başımın tacısın benim çileli cefakar anam

                                                                   Yazan Celal TİRİT